Ao lonxe, detrás do campo de fútbol, esta o monte con súas arbores completamente pintado de verde; salpicado de casas de duas plantas de cores variados. O ceo vese nubrado pola cantidade de nubes nada encapotadas.
Nalguns puntos pode verse o azul claro do ceo, parece pintado con pintura aguada.
Mais cerca, esta a rexa do campo de fútbol do instituto e parece que o paixase este entre rexas. Parece un símbolo indirecto que me recorda a contaminación e o feito de que a xuventude da miña idade non se fixa nela polos videoxogos e esas cousas... ao menos iso e o que os adultos din.
Notase que as casas están agrupadas en pequenos grupos que vistos dende mais lonxe parecerian pequenos pobos.
Hai monte ata onde alcanza a vista e en todas as direccións. Se o vira alguén un tanto paranoico creería que os arbores o teñen rodeado.
Recoñezo os edificios mais cercanos que fanme pensar en marcharme pero ata mais tarde non podo. Todas as casas están unidas por estradas invisibles dende onde eu estou pero que se percebe onde esta cada unha.
Aínda que non se mira, hai un castro non moi lonxe e preguntome que andarian a pensar os que vivían alí da actualidade.
Vexo aos meus compañeiros de vez en cando, nótaselles na cara que estan un pouco perdidos e, como eu, estan dispostos a escribir calquera cousa.
Aparece un can nun momento e ao outro xa non esta a profesora. Eu paso e sigo con meus pensamentos verdes que provoca-me a paixase mentres escribo sen darme conta.
Comeza a aparecer o sol e fixome de verdade na finca que teño diante. E que de tanto mirar ao horizonte as veces non nos fixamos do que temos diante... linda metafora, e mo dixo a natureza con so mirar.
Escoito ao lonxe as risas dos meus compañeiros, segue sen importarme, agora so me interesan meus pensamentos e todo o que podo percibir.
Oigo unha maquina, non sei o que estara facendo quen a usa nin que maquina e, pero imaxino a un home con unha serra cortando arbores, non me gusta. Prefiro pensar noutra cousa.
Agora percibo pasos, meus compañeiros acheganse liderados pola profesora, e o momento de irse e eu teño que apurar para acabar.
¡Menudo corte de onda!

A volta ao mundo en oitenta días:
Teño que ler este libro para este trimestre. Algúns capítulos lémolos na casa (a profesora de Ámbito-sociolinguístico nos pon unha fecha limite para ler dende tal capitulo a tal outro) e outros capítulos, normalmente un ou dous lémolos na clase.

A min gústame ler pero a impresión total do libro e que non me gusta. Non por que sexa malo ou por que sexa un clásico, por que os libros clásicos gústanme. E que o libro non se adapta aos meus gustos.
Ningún dos libros de Xulio Verne gústanme por que todos son demasiado realistas. O único libro del que "gústame" mais ou menos e viaxe ao centro da terra. Pode que na súa época foxen moi fantasiosos, pero agora xa non.
O que a min gústanme son as historias imposibles, non as que se poidan lograr na realidade, por que para iso, quédome na realidade e non leo un libro.

Como e lectura obrigatoria o leo ata entendelo, o cal e sempre por non tiven que volver ler nada.
O mais interesante son as "ocurrencias" dun dos personaxes do libro. Pasepartout ou Picaporte segundo a tradución, feito que me fai graza a verdade. O resto do libro en si non me chama a atención, seguramente podería explotar un continente enteiro na historia e eu seguiría igual.

Ademais, un libro no que os protagonista son adultos para min e os meus gustos non merecen a pena, ten que pasar algo verdadeiramente interesante e lento para que me enganche. Un exemplo de libro clásico que me gusta e "O conde de Montecristo", que non ten nada que ver coa volta ao mundo.

Ademais, fai algúns anos vin unhas cantas películas do libro pero nunca as terminaba por que aburríame, vou mais adiante no libro ao que cheguei en calqueira película. (Vou no quince.)

O bo que ten e que lese rápido e os capítulos son cortos (xa que estou acostumada a ler libros de unhas trinta paxinas cada capitulo so por entretemento.)

Pero vou seguir lendo ata o final por que e o que teño que facer. Aínda que se non foxe obrigatorio non o lería.

Resumo dos últimos quince dias:

Non hai moito que contar. Exercicios en clase, deberes, exames. O Martes tiven exame de Inglés e hoxe as duas ultimas horas exame de Bioloxía.

Para este fin de semana teño que facer dous traballos para o Luns.

Un de socio-linguistico sobre facer unha volta ao mundo. Non o libro, ainda que o teño que ler (non entro en detalles)

O outro e un traballo de Cientifico-tecnico (E a primeira vez que falo desta asignatúra, aínda que e a que mais me costa.)

E un traballo en grupo con outro compañeiro de clase. Pero vou fiarme del para que el faga a sua parte na fin de semana e o Luns o xuntamos os dous por que estiben toda a semana ocupara preparando o exame de Bioloxia, aínda que tería mais tempo se non foxe a clases particulares e a profesora non me mandara deberes, nin que no tivera suficiente cos deberes de clase.

Agora que falo de traballos o outro fin de semana tamen fixen un traballo de Ambito-cientifico sobre facer experimentos, a verdade e que paseino ven facendoo pero resta tempo.

A partir do Luns teño que facer un horario de clases por que no lo mandou a tutóra. Non sei como se apañaran outros pero para min e unha tarefa imposible por que non podo saber o Luns os deberes que me mandaran o Martes ¿Non? Terei que pensar en algo, aínda que xa me veso cambiando o dichóso horario cada día.