Esta e unha historia para Socio-linguistico en galego e tamen para presentar ao concurso do instituto. Non e nada boa, pero as historias de medo non se me dan ben.
Un conto de medo como calquera outro.
Hai uns anos chegaron a Galiza unha familia andaluza para vivir durante un tempo cuns parentes lonxanos cos que non tiñan moita confianza e por iso os pais querían que as cas súas fillas fixesen boas ,migas co seu curmán segundo Xoan.
As dúas irmas chamábanse Marta e Sofía.
Marta era a maior con dezasete años e Sofía a pequena, con tan so dez.
Xoan tiña os mesmos anos que Marta pero levarase mellor con Sofía por que aos dous encantáballes as historias de medo, mentres que Marta era mais seria e realista.
Pasados uns meses chegou o Samain a Galiza.
Dende que Xoan faloulle a Sofía da Santa Compaña ela tivera pesadelos.
Os seus soños trataban sempre dunha Santa Compaña un pouco diferente.
A Santa Compaña que ela imaxinaba estaba formado por todos os seres fantásticos das historias que de medo que mais lle impresionaban tapados con capas de cores escuros.
En vez dun so, había dous cadaleitos.
Un baleiro, e outro xa ocupado por un home.
O que mais lle estranaba era que a que dirixía ao grupo era unha muller que levaba un vestido branco e tiña na súa man unha cruz formada por serpes.
Con eles soñaba todas as noites pero nunca acordábase de nada ao espertar.
Os avós de Xoan e os pais das dúas irmas acompañaron aos tres rapaces a unha festa de disfraces que se celebraba no pobo.
Xoan levaba o típico disfrace de capa negra e mascara branca deformada. Marta non iba disfrazada de nada, en cambio, estreaba un vestido branco novo de trinque.
Sofía andaba a brincar cos seus amigos cun vestido negro e a cara pintada.
-¿Non vas facer nada?
Preguntoulle Xoan a Marta que quedara parada nunha esquina.
-Non, fago algo. Aburrirme.
-Pois se viñeches aquí so para pintar o parvo... toma isto.
Xoan deulle a Marta unha cruz de plástico.
-E isto?
-Decoración. Queda con ela, fai o favor. -despois volveu a festa.
Iso da decoración deulle a Marta unha idea, podía axudar coa decoración, levándoa ata o escenario dunha obra de teatro que había.
Mentres, Sofía, sen saber nada diso, falaba cos seus amigos.
-Eu digo que todos os traballadores desta festa son pantasmas e nos queren levar a todos con eles. -dixo un.
-Iso e unha parvada -dixo outra.
-E por que? -quixo saber Sofía.
-Pois porque e unha parvada. De onde sacaches iso ti?
-Vin un cadáver nun cadaleito. O teñen gardado nunha furgoneta.
-Vai por ahi!
-E certo, non che minto.
Mentres, Sofía impresionouse polo que contou o neno e quiso inspeccionar por si soa.
Entrou nunha das furgonetas aparcadas no medio do monte que estaba preto.
Costoulle un pouco abrilo e feriuse nas mans pero non lle importou.
Ali atopou ciscadas unhas capas de cores e formas dierentes, pero todas escuras.
Sonabanlle pero non saia onde as vira.
-Que e o que fas? -Oiu unha voz que lle falaba e sobresaltouse.
Era a sua irma que golpeaba a cruz contra a palma da sua man como se fose un mazo, amenazante.
-Nada -contestou ela sen pensar, e era certo.
-Anda, lisca.
Sofía obedeceu, pero antes preguntoulle a Marta:
-Para que son esas capas de ala?
-Son para unha obra de teatro. Que che pasou nas mans?!
-Nada, xa mas lavo.
Despois diso Sofía non inspeccionou mais pero criu escoitar un son de campas e, ao lexos no mote, criu vez luces. Por un momento tivo medo pero pasouselle de supeto.
Coma se non fose capaz de ver outra cousa mais que as luces e, guiada polo son das campas foi cara o monte, en transito.
O mesmo neno que dixo o do morto viuna e decatouse do que pasaba.
Correu para atopar a alguen que puidera crelo e axudar a Sofía, pero todos crian que estaba tolo.
So Xoan criu o que dicia tempo despois, e costoulle atopalo porque habia moitos rapaces disfrazados igual.
-Non -dixo Xoan en canto enterouse do acontecido.- A Santa Compaña non.
-Que vas facer?
-Non podo facer nada. E iso que lle dixen ao meu vello que me dera auga bendita. Estes adultos non saben nada.
Xoan e mais o neno foron onda Marta e dixeronlle que Sofía alesouxe desobecendo aos pais. Ela enfadouse e foibuscar a sua irma para traela polos pelos.
Mentres, Sofía seguía no monte sen estar ali realmente e perdia un pouco de sangue polas feridas.
Espertou un pouco do seu en sono cando oiu os pasos de Marta achegarse, pero non a recoñeceu, so via unha moza vestida de branco seguida polos seres das capas. Igual que nos seus pesadelos.
Primeiro quiso correr a fume de carozo pero despois pensou que non serviria de nada, asi que aguardou no seu sitio.
Cando Marta chegou ao seu ladoe golpeouna mais ou menos forte volbeu a realidade e decatouse de que so estaba a sua irma. Non habia seres con capa nin cadaleitos e a cruz era de plastico sen unha soa serpe.
Estaba volbendo con sua irma a festa cando as duas por igual viron o morto andar canda elas e quedaronse paralizadas.
O home colleunas as duas polo pescozo ata matalas e metelas nos dous cadaleitos que estaban detras. Marchouse feliz por que agora era libre.
O home desapareceu ao tempo que os monstros con capa apareceron de novo.
Levaronse os cadaleitos e seguiron a sua marcha funebre.
As persoas que estaban na festa levan buscandoas dende aquela sen exito.
Non volberon aparecer.
Ali atopou ciscadas unhas capas de cores e formas dierentes, pero todas escuras.
Sonabanlle pero non saia onde as vira.
-Que e o que fas? -Oiu unha voz que lle falaba e sobresaltouse.
Era a sua irma que golpeaba a cruz contra a palma da sua man como se fose un mazo, amenazante.
-Nada -contestou ela sen pensar, e era certo.
-Anda, lisca.
Sofía obedeceu, pero antes preguntoulle a Marta:
-Para que son esas capas de ala?
-Son para unha obra de teatro. Que che pasou nas mans?!
-Nada, xa mas lavo.
Despois diso Sofía non inspeccionou mais pero criu escoitar un son de campas e, ao lexos no mote, criu vez luces. Por un momento tivo medo pero pasouselle de supeto.
Coma se non fose capaz de ver outra cousa mais que as luces e, guiada polo son das campas foi cara o monte, en transito.
O mesmo neno que dixo o do morto viuna e decatouse do que pasaba.
Correu para atopar a alguen que puidera crelo e axudar a Sofía, pero todos crian que estaba tolo.
So Xoan criu o que dicia tempo despois, e costoulle atopalo porque habia moitos rapaces disfrazados igual.
-Non -dixo Xoan en canto enterouse do acontecido.- A Santa Compaña non.
-Que vas facer?
-Non podo facer nada. E iso que lle dixen ao meu vello que me dera auga bendita. Estes adultos non saben nada.
Xoan e mais o neno foron onda Marta e dixeronlle que Sofía alesouxe desobecendo aos pais. Ela enfadouse e foibuscar a sua irma para traela polos pelos.
Mentres, Sofía seguía no monte sen estar ali realmente e perdia un pouco de sangue polas feridas.
Espertou un pouco do seu en sono cando oiu os pasos de Marta achegarse, pero non a recoñeceu, so via unha moza vestida de branco seguida polos seres das capas. Igual que nos seus pesadelos.
Primeiro quiso correr a fume de carozo pero despois pensou que non serviria de nada, asi que aguardou no seu sitio.
Cando Marta chegou ao seu ladoe golpeouna mais ou menos forte volbeu a realidade e decatouse de que so estaba a sua irma. Non habia seres con capa nin cadaleitos e a cruz era de plastico sen unha soa serpe.
Estaba volbendo con sua irma a festa cando as duas por igual viron o morto andar canda elas e quedaronse paralizadas.
O home colleunas as duas polo pescozo ata matalas e metelas nos dous cadaleitos que estaban detras. Marchouse feliz por que agora era libre.
O home desapareceu ao tempo que os monstros con capa apareceron de novo.
Levaronse os cadaleitos e seguiron a sua marcha funebre.
As persoas que estaban na festa levan buscandoas dende aquela sen exito.
Non volberon aparecer.
