Ela ten os ollos verdes escuros, tanto que parecen grises.
Ten pequénas bolsas por debaíxo dos ollos e enrugas aos lados producto da sua sonrisa, notase que forzada porque os ollos non teñen a forma de alguén feliz.
Ten o nariz algo marcada e aquilina anda que non chama a atención.
As suas meiselas marcadas estan sonrosadas a causa da fina, ainda que visible, capa de maquillaxe. Os seus beizos tamen son rosados, ainda que dun ton mais escuro, como o das frambuesas. E dificil dicir se e a sua cor natural ou estan tamen pintados ao igual que as meixelas.
A sua dentadura e branca e aliñada. A sua cara ten forma acorazonada. Ten as cellas finas e algo arqueadas ao final.
O seu cabelo e liso e castaño, ainda que as suas puntas son onduladas. Un efecto do peiteado excesivo.
Ela, en todo o seu contorno, inspira confianza ainda que non baixas a garda por que os seus ollos son os tipicos dunha persoa que garda segredos.

Genta, personaxe de "O detective Conan"

Genta e un neno enano con forma de borrador de tipex seco. Ten a cabeza en forma de punta, moi pequena en comparacion coa sua barriga. Ten os pes gordos e redondos.
Basicamente, o seu fisico basase en duas bolas para os pes, unha mais grande para a barriga e despois unha punta de frecha para a cabeza.
Non ten pescozo e, as veces, preguntome como e que non caelle a cabeza por que esta claro que a sua cachola non a sosten porque non a usa nunca e nesa cabeza de punta non cabe unha cachola normal.
Ten unha calva na cabeza, e posible que por ali escaparaselle o sentido comun, porque fai cada unha...
O seu xantar favorito e o arroz con anguilas. Sempre esta comendo iso. Mira as anguilas coma se estivese namorado, ao mellor e asi e como non entende nada do amor comeseas.
E moi posible que a sua ampla degustacion de anguilas o que o faga parecer tan electrico. A minima provocación comeza a correr en circulos, cansase nun intre porque a sua complexion non e a adecuada para correr.
Soen chamalo o neno lapis por razóns que se entenden. E bastante plasta e bruto. Non ten outra cousa para divertirse mais que meterse cos outros nenos e finxir ser detective.

Ao lonxe, detrás do campo de fútbol, esta o monte con súas arbores completamente pintado de verde; salpicado de casas de duas plantas de cores variados. O ceo vese nubrado pola cantidade de nubes nada encapotadas.
Nalguns puntos pode verse o azul claro do ceo, parece pintado con pintura aguada.
Mais cerca, esta a rexa do campo de fútbol do instituto e parece que o paixase este entre rexas. Parece un símbolo indirecto que me recorda a contaminación e o feito de que a xuventude da miña idade non se fixa nela polos videoxogos e esas cousas... ao menos iso e o que os adultos din.
Notase que as casas están agrupadas en pequenos grupos que vistos dende mais lonxe parecerian pequenos pobos.
Hai monte ata onde alcanza a vista e en todas as direccións. Se o vira alguén un tanto paranoico creería que os arbores o teñen rodeado.
Recoñezo os edificios mais cercanos que fanme pensar en marcharme pero ata mais tarde non podo. Todas as casas están unidas por estradas invisibles dende onde eu estou pero que se percebe onde esta cada unha.
Aínda que non se mira, hai un castro non moi lonxe e preguntome que andarian a pensar os que vivían alí da actualidade.
Vexo aos meus compañeiros de vez en cando, nótaselles na cara que estan un pouco perdidos e, como eu, estan dispostos a escribir calquera cousa.
Aparece un can nun momento e ao outro xa non esta a profesora. Eu paso e sigo con meus pensamentos verdes que provoca-me a paixase mentres escribo sen darme conta.
Comeza a aparecer o sol e fixome de verdade na finca que teño diante. E que de tanto mirar ao horizonte as veces non nos fixamos do que temos diante... linda metafora, e mo dixo a natureza con so mirar.
Escoito ao lonxe as risas dos meus compañeiros, segue sen importarme, agora so me interesan meus pensamentos e todo o que podo percibir.
Oigo unha maquina, non sei o que estara facendo quen a usa nin que maquina e, pero imaxino a un home con unha serra cortando arbores, non me gusta. Prefiro pensar noutra cousa.
Agora percibo pasos, meus compañeiros acheganse liderados pola profesora, e o momento de irse e eu teño que apurar para acabar.
¡Menudo corte de onda!

A volta ao mundo en oitenta días:
Teño que ler este libro para este trimestre. Algúns capítulos lémolos na casa (a profesora de Ámbito-sociolinguístico nos pon unha fecha limite para ler dende tal capitulo a tal outro) e outros capítulos, normalmente un ou dous lémolos na clase.

A min gústame ler pero a impresión total do libro e que non me gusta. Non por que sexa malo ou por que sexa un clásico, por que os libros clásicos gústanme. E que o libro non se adapta aos meus gustos.
Ningún dos libros de Xulio Verne gústanme por que todos son demasiado realistas. O único libro del que "gústame" mais ou menos e viaxe ao centro da terra. Pode que na súa época foxen moi fantasiosos, pero agora xa non.
O que a min gústanme son as historias imposibles, non as que se poidan lograr na realidade, por que para iso, quédome na realidade e non leo un libro.

Como e lectura obrigatoria o leo ata entendelo, o cal e sempre por non tiven que volver ler nada.
O mais interesante son as "ocurrencias" dun dos personaxes do libro. Pasepartout ou Picaporte segundo a tradución, feito que me fai graza a verdade. O resto do libro en si non me chama a atención, seguramente podería explotar un continente enteiro na historia e eu seguiría igual.

Ademais, un libro no que os protagonista son adultos para min e os meus gustos non merecen a pena, ten que pasar algo verdadeiramente interesante e lento para que me enganche. Un exemplo de libro clásico que me gusta e "O conde de Montecristo", que non ten nada que ver coa volta ao mundo.

Ademais, fai algúns anos vin unhas cantas películas do libro pero nunca as terminaba por que aburríame, vou mais adiante no libro ao que cheguei en calqueira película. (Vou no quince.)

O bo que ten e que lese rápido e os capítulos son cortos (xa que estou acostumada a ler libros de unhas trinta paxinas cada capitulo so por entretemento.)

Pero vou seguir lendo ata o final por que e o que teño que facer. Aínda que se non foxe obrigatorio non o lería.

Resumo dos últimos quince dias:

Non hai moito que contar. Exercicios en clase, deberes, exames. O Martes tiven exame de Inglés e hoxe as duas ultimas horas exame de Bioloxía.

Para este fin de semana teño que facer dous traballos para o Luns.

Un de socio-linguistico sobre facer unha volta ao mundo. Non o libro, ainda que o teño que ler (non entro en detalles)

O outro e un traballo de Cientifico-tecnico (E a primeira vez que falo desta asignatúra, aínda que e a que mais me costa.)

E un traballo en grupo con outro compañeiro de clase. Pero vou fiarme del para que el faga a sua parte na fin de semana e o Luns o xuntamos os dous por que estiben toda a semana ocupara preparando o exame de Bioloxia, aínda que tería mais tempo se non foxe a clases particulares e a profesora non me mandara deberes, nin que no tivera suficiente cos deberes de clase.

Agora que falo de traballos o outro fin de semana tamen fixen un traballo de Ambito-cientifico sobre facer experimentos, a verdade e que paseino ven facendoo pero resta tempo.

A partir do Luns teño que facer un horario de clases por que no lo mandou a tutóra. Non sei como se apañaran outros pero para min e unha tarefa imposible por que non podo saber o Luns os deberes que me mandaran o Martes ¿Non? Terei que pensar en algo, aínda que xa me veso cambiando o dichóso horario cada día.

Esta e unha historia para Socio-linguistico en galego e tamen para presentar ao concurso do instituto. Non e nada boa, pero as historias de medo non se me dan ben.

Un conto de medo como calquera outro.

Hai uns anos chegaron a Galiza unha familia andaluza para vivir durante un tempo cuns parentes lonxanos cos que non tiñan moita confianza e por iso os pais querían que as cas súas fillas fixesen boas ,migas co seu curmán segundo Xoan.

As dúas irmas chamábanse Marta e Sofía.

Marta era a maior con dezasete años e Sofía a pequena, con tan so dez.

Xoan tiña os mesmos anos que Marta pero levarase mellor con Sofía por que aos dous encantáballes as historias de medo, mentres que Marta era mais seria e realista.

Pasados uns meses chegou o Samain a Galiza.

Dende que Xoan faloulle a Sofía da Santa Compaña ela tivera pesadelos.

Os seus soños trataban sempre dunha Santa Compaña un pouco diferente.

A Santa Compaña que ela imaxinaba estaba formado por todos os seres fantásticos das historias que de medo que mais lle impresionaban tapados con capas de cores escuros.

En vez dun so, había dous cadaleitos.

Un baleiro, e outro xa ocupado por un home.

O que mais lle estranaba era que a que dirixía ao grupo era unha muller que levaba un vestido branco e tiña na súa man unha cruz formada por serpes.

Con eles soñaba todas as noites pero nunca acordábase de nada ao espertar.

Os avós de Xoan e os pais das dúas irmas acompañaron aos tres rapaces a unha festa de disfraces que se celebraba no pobo.

Xoan levaba o típico disfrace de capa negra e mascara branca deformada. Marta non iba disfrazada de nada, en cambio, estreaba un vestido branco novo de trinque.

Sofía andaba a brincar cos seus amigos cun vestido negro e a cara pintada.

-¿Non vas facer nada?

Preguntoulle Xoan a Marta que quedara parada nunha esquina.

-Non, fago algo. Aburrirme.

-Pois se viñeches aquí so para pintar o parvo... toma isto.

Xoan deulle a Marta unha cruz de plástico.

-E isto?

-Decoración. Queda con ela, fai o favor. -despois volveu a festa.

Iso da decoración deulle a Marta unha idea, podía axudar coa decoración, levándoa ata o escenario dunha obra de teatro que había.

Mentres, Sofía, sen saber nada diso, falaba cos seus amigos.

-Eu digo que todos os traballadores desta festa son pantasmas e nos queren levar a todos con eles. -dixo un.

-Iso e unha parvada -dixo outra.

-E por que? -quixo saber Sofía.

-Pois porque e unha parvada. De onde sacaches iso ti?

-Vin un cadáver nun cadaleito. O teñen gardado nunha furgoneta.

-Vai por ahi!

-E certo, non che minto.

Mentres, Sofía impresionouse polo que contou o neno e quiso inspeccionar por si soa.

Entrou nunha das furgonetas aparcadas no medio do monte que estaba preto.

Costoulle un pouco abrilo e feriuse nas mans pero non lle importou.
Ali atopou ciscadas unhas capas de cores e formas dierentes, pero todas escuras.
Sonabanlle pero non saia onde as vira.
-Que e o que fas? -Oiu unha voz que lle falaba e sobresaltouse.
Era a sua irma que golpeaba a cruz contra a palma da sua man como se fose un mazo, amenazante.
-Nada -contestou ela sen pensar, e era certo.
-Anda, lisca.
Sofía obedeceu, pero antes preguntoulle a Marta:
-Para que son esas capas de ala?
-Son para unha obra de teatro. Que che pasou nas mans?!
-Nada, xa mas lavo.
Despois diso Sofía non inspeccionou mais pero criu escoitar un son de campas e, ao lexos no mote, criu vez luces. Por un momento tivo medo pero pasouselle de supeto.
Coma se non fose capaz de ver outra cousa mais que as luces e, guiada polo son das campas foi cara o monte, en transito.
O mesmo neno que dixo o do morto viuna e decatouse do que pasaba.
Correu para atopar a alguen que puidera crelo e axudar a Sofía, pero todos crian que estaba tolo.
So Xoan criu o que dicia tempo despois, e costoulle atopalo porque habia moitos rapaces disfrazados igual.
-Non -dixo Xoan en canto enterouse do acontecido.- A Santa Compaña non.
-Que vas facer?
-Non podo facer nada. E iso que lle dixen ao meu vello que me dera auga bendita. Estes adultos non saben nada.
Xoan e mais o neno foron onda Marta e dixeronlle que Sofía alesouxe desobecendo aos pais. Ela enfadouse e foibuscar a sua irma para traela polos pelos.
Mentres, Sofía seguía no monte sen estar ali realmente e perdia un pouco de sangue polas feridas.
Espertou un pouco do seu en sono cando oiu os pasos de Marta achegarse, pero non a recoñeceu, so via unha moza vestida de branco seguida polos seres das capas. Igual que nos seus pesadelos.
Primeiro quiso correr a fume de carozo pero despois pensou que non serviria de nada, asi que aguardou no seu sitio.
Cando Marta chegou ao seu ladoe golpeouna mais ou menos forte volbeu a realidade e decatouse de que so estaba a sua irma. Non habia seres con capa nin cadaleitos e a cruz era de plastico sen unha soa serpe.
Estaba volbendo con sua irma a festa cando as duas por igual viron o morto andar canda elas e quedaronse paralizadas.
O home colleunas as duas polo pescozo ata matalas e metelas nos dous cadaleitos que estaban detras. Marchouse feliz por que agora era libre.
O home desapareceu ao tempo que os monstros con capa apareceron de novo.
Levaronse os cadaleitos e seguiron a sua marcha funebre.
As persoas que estaban na festa levan buscandoas dende aquela sen exito.
Non volberon aparecer.

Esta e unha historia que fixen, tamén para a profesora de Ambito-Sociolinguistico en castelán ao principio de Outubre. Aquí o pasei a galego. Inspiroume unha praia na que estivemos nunha saída. A praia cerca dos petroglifos de Mogor:

"Estou nunha praia con dunas extranas.
E mellor do que seguramente seria pola tarde e esta moito mellor que en verán.

Esta mais limpa que de costume e, ademais, hai cans. Hai persoas na praia polo calor que fai aínda que sexa Outubre.

Hai unha hora, cando chegamos, non había ninguén.
Case todos son anciáns ou quédalles pouco pra selo. Outros son adultos mais o menos xobenes correndo.

Teño a cabeza quente por unha parte e pola outra esta normal. O que non e tan normal e que a parte que esta quente da a sombra.

Na parte da praia na que estou non hai case rocas e a unica que hai, onde estou sentada, ten forma puntiaguda e fai un pouco de dano.

En resumen, a praia esta ben, pero nin tola meteríame na auga; seguro que esta moi fría."

Non esta moi ala pero e unha historia pensada e escrita en menos dunha hora.

Este e o meu glog, traballo dos petroglifos que me mandou facer a miña profesora de Ambito-Sociolinguistico.

Este e un blog creado para ser o meu diario de aprendizaxe durante o curso de 3º PDC.
Sempre publicarei todas as novidades que me pasen no instituto a nivel intelectual.